„legitymacja służby budowlanej” z GG funkcjonującej między majem 1940 a latem 1944, wzorowanej na niemieckiej służbie pracy (Reichsarbeitsdienst). W rzeczywistości służba budowlana była rodzajem pracy niewolniczej. Jej funkcjonowanie normowały dwa rozporządzenia z 1 grudnia 1940 i 22 kwietnia 1942. Służba budowlana trwała przez rok i obejmowała całe roczniki młodych mężczyzn, którzy byli zatrudniani przy robotach publicznych, pracach na rzecz wojska, ale tez przy grzebaniu ofiar masowych egzekucji itp. W szczytowym okresie Baudienst liczył 45 tys. pracowników (styczeń 1944 ). Pracownicy Baudienstu byli skoszarowani w obozach. Ta izolacja miała zapobiegać też ich zaangażowaniu w działalność konspiracyjną. Za przewinienia bądź ucieczkę można było zostać zesłanym do specjalnych obozów karnych służby budowlanej pod Krakowem (kamieniołomy „Liban”) lub w Solcu nad Wisłą.
