„świadectwo śmierci” wystawione przez urząd stanu cywilnego przy obozie w Auschwitz, potwierdzające śmierć izolowanego tam więźnia. Ze względu na utrzymywanie w tajemnicy prawdziwej roli obozów koncentracyjnych, na ich terenie zaczęły funkcjonować organy administracyjne, które przejęły kompetencje i zadania funkcjonujących na zewnątrz placówek administracji. Obozowy urząd stanu cywilnego należał do jednego z takich organów. W początkowym okresie funkcjonowania KL Auschwitz dokumentację cywilną więźniów zajmował się urząd stanu cywilnego w Bielsku. Wystawiał on min. akty zgonów i przesyłał bliskim zawiadomienia o śmierci. W 1941 roku jednak utworzono oddzielny urząd stanu cywilnego na terenie obozu. Kierował nim podoficer SS z tytułem urzędnika stanu cywilnego – Der Stadesbeamte. Najbardziej rozbudowaną częścią obozowego urzędu stanu cywilnego był referat zgonów. Referat ten prowadził w układzie chronologicznym Todesbuch – „księgę zgonów” i kartotekę zmarłych więźniów, na podstawie której wystawiano dokumenty pośmiertne rodzinie, administracji państwowej i kościelnej. Jego rola polegała też na legalizacji fałszywej dokumentacji śmierci więźniów (jako najczęstszą przyczynę śmierci podawano przyczyny naturalne). Nie prowadzono dokumentacji pośmiertnej osób kierowanych bezpośrednio z transportu do komór gazowych.
