są to różnego typu legitymacje – dokumenty identyfikacyjne związane z miejscem zatrudnienia. Wystawiały je większe zakłady pracy lub przedsiębiorstwa zdolne do prowadzenia własnej kartoteki zatrudnionych. Pełniły one rolę dokumentu tożsamości – przepustki w miejscu pracy i jej okolicy, okazywanej Werkschutzowi – ochronnej straży przemysłowej lub władzom policyjnym. Zawierały informacje charakterze zatrudnienia, narodowości (np. przez umieszczenie litery „P”), miejscu zakwaterowania. Niekiedy w przypadku braku zdjęcia właściciela były ważne dopiero po przedstawieniu innego dokumentu ze zdjęciem. Ze względu na to, że Ausweis w miejscu pracy mógł ulec szybkiemu zniszczeniu, był niekiedy zabezpieczany poprzez zafoliowanie lub dodatkowe umieszczenie w specjalnej metalowej okładce. W GG posiadanie Ausweisu z zakładu pracy (bądź Arbeitskarty) chroniło przed deportacją na roboty przymusowe podczas łapanki lub przypadkowej kontroli policyjnej. W 1943 roku funkcjonowała jednak już na tyle duża liczba podrobionych legitymacji zakładowych, że władze okupacyjne przestały zwracać uwagę na ten typ dokumentu podczas kontroli – Ausweis nie chronił już przed wywiezieniem do Rzeszy. Istniała też łatwa możliwość weryfikacji jego prawdziwości poprzez sprawdzenie zawartych w nim informacji w kartotece Urzędu Pracy. Podobnie, jak inne dokumenty związane z pracą przymusową, mogły nosić adnotacje powojenne władz alianckich i polskiej administracji lub instytucji organizujących pomoc.
