„zobowiązanie” wiązało się z się z przeprowadzaną przez Niemców akcją zwalniania osadzonych w stalagach szeregowych i podoficerów do pracy cywilnej. Akcja ta zapoczątkowana została formalnie w maju 1940 roku dekretem Hitlera i trwała do końca tegoż roku.
Każdy zwalniany musiał podpisać zobowiązanie, że po opuszczeniu stalagu do końca wojny pozostanie w Rzeszy i odda się do dyspozycji Urzędu Pracy.
Ta teoretycznie dobrowolna deklaracja w praktyce zamieniła się w przymus. Jeńców próbowano przekonywać do wypełnienia zobowiązania obietnicami wysokich zarobków, poprawy wyżywienia, możliwością urlopu i odwiedzenia najbliższych, a gdy to nie pomogło, rozpoczęto szykany, łącznie z biciem.
Zgoda na warunki proponowane przez Niemców wiązała się bowiem z utratą praw jeńca wojennego – min. opieki Czerwonego Krzyża, pomocy w formie paczek itd. Żołnierze odmawiali też z pobudek patriotycznych. Postępowanie niemieckiej administracji stało w sprzeczności z Konwencją Genewską z 1929 roku, którą rząd Rzeszy ratyfikował w 1934 roku Przekazanie tak dużej liczby ludzi w gestię Arbeitsamtów, było poważnym wsparciem dla zaczynającej cierpieć na niedobory siły roboczej gospodarki Rzeszy; ułatwiało też ich policyjną i administracyjną kontrolę oraz odciążało Wehrmacht, pod którego zarządem znajdowały się wówczas obozy jenieckie.